Dłonie twe pełne są

darów codzienności

serce twoje napełnione

podarunkami miłości

podnieś swe czoło wysoko

godna jesteś człowieczeństwa

moja córko.

Na wpół obumarła jesienią

śliwa mirabelka

ubrała się w płaszcz z pstrokatych srok

wczesnym depresyjnym porankiem

tej zimy śliwa nie zazna samotności.

Obudziłaś we mnie ducha mądrości

uśpionego siłą lęku

kolorem z mych snów

malujesz najpiękniejszy błękit nadziei

zielonym westchnieniem

kreślisz szkic łodygi

rumieniec chodzącej nieśmiałości osiadł

na płatkach rozbudzonej róży.

Noc skrada się

szeptem

cichych kochanków

zagubionych w parkowym zaułku

każde z osobna pozbawione jest

tajemnicy

wspólnota miłości

otula wieczorny park

kołderką magiczności.

Wiosna hucznie

wita świat

wiatrem strąca

suche kikuty drzew

a przecież post jeszcze trwa.........................

Słońce ludziom uśmiechy maluje

w taką ładną pogodę

ktoś na kółku narysował radosną buzię

gołąbki urządziły sobie kąpiel w Białce

zdążyły już się rozgrzać widocznie........................

Poplątane ręce

polplątane nogi

w miłosnym uścisku

ja szukam ciebie

ty szukasz mnie

zawsze bezbłędnie trafiamy

mimo że wokół ciemność...................

Kłótnia zamieszkała w parku

pośród drzew

przecież to wiosna

prawie

gdzie podziała się miłość........................

I kiedy jesteś w depresji    

i kiedy jesteś w euforii                                                              

i kiedy krzyczysz, że jak zwykle czegoś nie odłożyłam na miejsce     

i kiedy głaszczesz mnie po głowie                                              

i kiedy groźnie na mnie patrzysz, rzadko co prawda tak jest        

ale się zdarza  

i kiedy dla ciebie jestem najpiękniejsza  

i kiedy znowu urósł mi brzuszek      

i kiedy zadowalasz mnie rozmową    

i kiedy nudzisz mnie rozmową  

i kiedy bierzesz mnie za rękę  

i kiedy odtrącasz mnie

kocham CIĘ..................................